Ik heb het ook meegemaakt

Een gebroken been zie je, maar een andere programmering in iemands hoofd zie je niet

'Na een ingreep bij de tandarts traden er bij mij complicaties op. Ik was 31 jaar oud, kwam ziek thuis te zitten en belandde in mijn zevende burn-out.

Er moest iets veranderen, maar geen enkele therapie of behandeling werkte. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen op de afdeling ontwikkelingsstoornissen van GGZ Friesland. Hier was het een soort van thuiskomen, voor het eerst had ik een behandelaar tegenover mij zitten die mij begrijpt. Het is heel fijn om met iemand te praten die snapt wat er in jouw hoofd omgaat en dit in een bepaald kader kan plaatsen.

Nu heb ik een behandelteam om mij heen dat samen met mij op zoek gaat naar oplossingen voor situaties waar ik tegenaan loop. Stap voor stap wordt er gekeken wat ik wel en niet kan en als ik te snel wil dan wordt er aan de rem getrokken. In het begin vond ik dit lastig, voor mijn gevoel ging het soms te langzaam. Maar ik heb geleerd dat ik mijzelf tijd moet gunnen om te herstellen.

Het gaat nu een stuk beter met mij, ook al ben ik er nog niet helemaal. Wel kijk ik met vertrouwen naar de toekomst. Ik heb geleerd om ook te kijken naar datgene wat ik al bereikt heb, dat motiveert mij om ook mijn andere doelen te bereiken. Op fundamenteel niveau voel ik veranderingen optreden door de behandelingen. Bepaalde dingen vallen op zijn plek en vanuit daar kan ik straks verder, maar dat heeft tijd nodig en voor mij is dat de beste weg van mijn herstel.

Tot slot: wees eerlijk, naar zowel jezelf als je behandelaar. Al vrij snel had ik door dat als ik wil leren omgaan met de wijze waarop mijn brein functioneert, ik daar hulp bij nodig heb. Maar als je niet open en eerlijk bent naar je behandelaar, kan hij of zij je niet écht helpen. En hoe spannend het ook is om een behandelaar iets te vragen of om een afspraak te maken, weet dat deze mensen er zijn om jou te helpen. Maar je moet wel de eerste stap durven zetten en dat is hulp vragen.'